The Kaiser Wilhelm Institute for Anthropology, Human Heredity, and Eugenics, 1927–1945: Crossing Boundaries

وقتی مؤسسه قیصر ویلهلم برای انسان‌شناسی، وراثت انسانی و اصلاح نژاد درهای خود را در سال 1927 باز کرد، می‌توانست به تأیید سیاسی گسترده‌ای متکی باشد، از سوسیال دموکرات‌ها تا مرکز کاتولیک تا جناح راست افراطی طیف حزب. در سال 1933 مؤسسه و مدیر مؤسس آن یوگن فیشر تحت فشار قرار گرفتند تا از طریق Selbstgleichschaltung (هماهنگی خودکار) از آن جلوگیری کنند. رایش سوم خدمات سودمند متقابل علم و سیاست را به ارمغان آورد. کارمندان مؤسسه با تحقیقات خود در زمینه سلامت ارثی و سیاست‌های نژادی، زمینه‌های مشروعی را برای حاکمان پیراهن قهوه‌ای فراهم کردند. در نشست‌های بین‌المللی، آنها از جایگاه علمی و اقتدار خود برای دفاع از فراوانی عقیم‌سازی‌های اجباری در آلمان نازی استفاده کردند. تخصص آنها در ثبت و انتخاب/حذف یهودیان، سینتی ها و رومیان، "حرامزاده های راینلند"، اربکرانکه و فرمدوولکیشه بسیار موثر بود. در مقابل، سلامت ارثی و سیاست‌های نژادی برای مؤسسه مفید بود، که در آغاز در سال 1942، به مدیریت اوتمار فریهر فون ورشوئر، تغییر مفهومی را از مطالعه سنتی نژادها و اصلاح نژاد به فنوژنتیک ظاهراً مدرن - حداقل به دلیل دسترسی غیرمحدود به افراد در اردوگاه های کار اجباری یا اردوگاه های اسرا، در محله یهودی نشین، در خانه ها و پناهگاه ها. در سال 1943/1944 یوزف منگله، شاگرد ورشوئر، نمونه خون انسان و جفت چشم از آشویتس را به داهلم داد، در حالی که برعکس، مسائل و روش های مؤسسه را در تحقیقات جنایی خود به دست آورد.

جلد حاضر تاریخچه مؤسسه انسان‌شناسی، وراثت انسانی و اصلاح نژادی قیصر ویلهلم را بین دموکراسی و دیکتاتوری نشان می‌دهد. توجه ویژه به تغییر برنامه تحقیقاتی، ادغام مؤسسه در چشم انداز علمی ملی و بین المللی، و ارتباط آن با قدرت حاکم و همچنین ارتباط آن با جنایات سیاسی آلمان نازی معطوف شده است.

When the Kaiser Wilhelm Institute for Anthropology, Human Heredity and Eugenics opened its doors in 1927, it could rely on wide political approval, ranging from the Social Democrats over the Catholic Centre to the far rightwing of the party spectrum. In 1933 the institute and its founding director Eugen Fischer came under pressure to adjust, which they were able to ward off through Selbstgleichschaltung (auto-coordination). The Third Reich brought about a mutual beneficial servicing of science and politics. With their research into hereditary health and racial policies the institute’s employees provided the Brownshirt rulers with legitimating grounds. At international meetings they used their scientific standing and authority to defend the abundance of forced sterilizations performed in Nazi Germany. Their expertise was instrumental in registering and selecting/eliminating Jews, Sinti and Roma, "Rhineland bastards", Erbkranke and Fremdvölkische. In return, hereditary health and racial policies proved to be beneficial for the institute, which beginning in 1942, directed by Otmar Freiherr von Verschuer, performed a conceptual change from the traditional study of races and eugenics into apparently modern phenogenetics – not least owing to the entgrenzte (unrestricted) accessibility of people in concentration camps or POW camps, in the ghetto, in homes and asylums. In 1943/44 Josef Mengele, a student of Verschuer, supplied Dahlem with human blood samples and eye pairs from Auschwitz, while vice versa seizing issues and methods of the institute in his criminal researches.

The volume at hand traces the history of the Kaiser Wilhelm Institute for Anthropology, Human Heredity and Eugenics between democracy and dictatorship. Special attention is turned to the transformation of the research program, the institute’s integration into the national and international science panorama, and its relationship to the ruling power as well as its interconnection to the political crimes of Nazi Germany.